Coolhaven deed in Museum Boymans te Rotterdam een performance , ‘De Schaduwzijde van de Klank’ geheten, die de opmaat moet worden voor een uitgebreider project over hetzelfde onderwerp; componisten en geluidskunstenaars die door het afvoerputje van de geschiedenis zijn weggespoeld. Wegens dit wegspoelgegeven is het misschien onmogelijk om letterlijk dezelfde mensen weer terug te halen, maar er is altijd genoeg inlevingsvermogen bij de Coolhavens aanwezig om daar een creatieve oplossing voor te vinden.

Hier een kort fragment uit die performance, de compositie Mango-Coco.

Bijschrift;

Mango-Coco is een recent stuk van Marco Dimitriçlöcülükilü uit 2016, gebaseerd op het dagelijks leven in de Afrikaanderwijk. Dimitriçlöcülükilü (1991), zoon van een Italiaanse moeder en Turkse vader uit de Slaghekstraat, nabij de Putsebocht, koppelde de sound van de markt met die van zijn vakantieherinneringen aan de Toscaanse kust, bij de groeven van het spierwitte Carrara-marmer. De indringende sound van beide herinneringen verdrong die van het visuele en de geur. Tijdens zijn studie turkse luit aan het Codarts kreeg hij de opdracht om een geluid uit zijn herinnering als basis te nemen. Toch koos hij voor de electrische gitaar als contrasterend element, omdat – zoals in de begeleidende tekst stond geschreven: ‘Het contrast tussen het electrische geluid van de gitaar en het rauwe akoestische geluid van de stem een beter resultaat opleverde, dan met zijn eigen geliefde ‘Oud’. Marco won met deze compositie de harten van zijn begeleiders en mocht na de toch wat teleurstellende cijfers van zijn laatste jaar toch afstuderen. Inmiddels staat Marco in de slagerij van zijn vader, maar maakt hij nog altijd experimentele composities die hij verspreidt via sociale media en YouTube.